BABAM

Babamın kolunda bir Nacar saati var. Dedemden kalma. Eskiden deri kayışının rengi beyazmış, öyle anlatır babam. Ama artık kömür karası. “Yenisini alalım baba” dediğimde “Boş ver,”dedi:

“Bu emektar beni hiç yarı yolda bırakmadı. Hem rakamları fosforlu. Karanlıkta görmek için. Yeni zamazingoları ben n’aapıyım yerin yedi kat dibinde?”

Babam anneler gününde anneme düdüklü tencere aldı. Annem komşuda bir kuru fasülye yemiş, “Ben de size öyle kuru fasülye yapayım” dedi. Hediye anneme alındı ama bize yaradı. Babam kuru fasülyeyi çok sever.

Babalar günü yaklaşırken harçlığımı harcamayıp babama saat alayım diyorum. Çünkü o Nacar saat ile okuluma hep geç kalıyor. Diğer babalar okuma bayramına gelirken benim babam vardiya değiştiremediği için şarkılarımızdan türkülerimizden eksik kaldı.

Annem “Babana bir ayakkabı alalım bu sefer” dediydi bana. Daha benim saat alacağımdan onun haberi yok. “Oğlum dedi hani şöyle pazar işi değil, kutusu olan ayakkabılardan alalım babana. İş ayakkabıları ayağını pişiriyor zaar.” Ayakkabı neyse de kutusunu n’aapacak ki babam?

Annem mutfak parasından artırdı. Ben bir liralık harçlıklarımı biriktirdim. Fazla değil ama babalar gününe kadar saatçi Necmi’nin tezgahındaki altın saplı saatin parasını biriktireceğim sanırım. Benim babam da bayramlarda kolunda parlak saatle gezecek bundan sonra. Hele bir de annem parlak siyah ayakkabı alıverirse… Üüüf.

Babam dün, 13 Mayıs’ta, akşam vardiyası için evden çıktı. Biliyorum mutluydu. Annem kuru fasülyenin yanına cacık yapmıştı. “Bir de bulgur pilavı olsaydı,” deyince “Bulgur bitmiş bey,” diye gözlerini kaçırdı. Halbuki bulgur alacak parası vardı. Ama ya o babalar günü için alacağı ayakkabı?

Babam annemin yüzünü iki eliyle yerden kaldırdı. Benim yanımda annemi sevmesi bu kadardı. “Yarın sabah iş çıkışı alırım hanım” diye kafasını salladı.

Babamın kolunda dedemden kalma Nacar saat, cebinde de üç kişilik ailemizin geçen sene sünnetimde çekilmiş bir fotoğrafı vardı. Bir de otuz beş lira elli kuruş parası…

Hepsi dün akşam üstü göçük altında kaldı.