TOZLU HİKAYELER: SAKAL

 

“Hanginiz bilir benim kadar

Karpuzdan fener yapmasını

Sedefli hançerle üstüne gülcemal resmi çizmesini

Beyit düzmesini

Mektup yazmasını

Yatmasını

Kalkmasını

Bunca yılın Halime’sini

Hanginiz bilir benim kadar memnun etmesini

Değirmende ağartmadık biz bu sakalı!”

Demiş Bir Garip Orhan Veli…

***

Ter döktük, gözyaşı döktük, kan döktük uğrunda. Yol gittik, iz gittik, dere tepe düz gittik uğrunda.

Aşık olduk, aşkından öldük, peşine düştük, peşinden ağladık, peşini bırakmadık. Sevdik sevmek yetmedi, sövdük sövmek yetmedi, söndük sönmek yetmedi. Şarkılarda şiirlerde yandık, yanmak yetmedi.

Göklerde kartal gibiydik, yar olmadı bize deli, mapushanelerde demir parmaklıklara sarıldık. Yar bize değil biz yare deli olduk. Kalem de biz olduk, kağıt da. Yazıldık, çizildik, çözüldük.

Şairin yazdığını her seslendirdiğinde şarkıcı, kapalı kapılar arkasında kafamızı duvarlara gömdük. Saçlarımızı yolduk, saçlarını yolup getirebilseydik bizden bu ömrümüzü çalanın, böyle kepaze hayatı sürüklemezdik.

Bir kaç mektupla bir sararmış resme bakıp da seni anmaya değmez, sana değmez dedik. Dokuzyüzlü numaralar kadar sahte insanlarla kısa ve acısız adalara yelken açtık. Vurunca dibine sakız rakısının birazdan daha fazla ağladık.

Bu gidişle bu aşk beni öldürür, kuluna bırakma sen al canımı demeye ramak kala frene bastık. Geri vitese taktık. İşte tam burada kapı açık arkanı dön ve çık kapısından çıkan biz olduk. Kimseye git diyemediğimizden ya da git diyebildiğimiz gidebilecek kadar şerefli olmadığından, intihar süsü verilmiş gidişimizin ardından tarihe şu notu düştük.

Biri bana gelmesin.

Kimse bana gelmesin.

***

Şimdi benim yerime sevmek üzere dağılın.

 

7/3/2009