ÇUVALDIZ

bir gün gelecek karalar ak olacak aklar kara

özgürlük ne’ne gerek senin ey dangalak maskara

açarsın saçın telin sürersin de maskara

soytarıdan farkın kalmaz bilmen mi
senin saçın telin kadar dert çekti bu millet

kapa o kocaman ağzını da anan baban belli dua et

soyadın bile varmış otur da buna şükret

okursun da yazarsın da sen insanlık bilmen mi
madem şeklin bir kadın sen kariyer yapsana

otur evde çocuk bak hem ütünü yapsana

seçmişsin seçilmişsin oy vermişsin baksana

bu hakkı sana verenin kim olduğunu bilmen mi

Cemre ne Sindrella’ydı elinde cam ayakkabısını getirecek prensi bekleyecek, ne Rapunzel’di upuzun saçlarını kuleden sarkıtacak, ne de çirkin ördek yavrusuydu, büyüyünce güzel, beyaz bir kuğuya dönüşecek. Aksine bunların hiçbirini okumamıştı. O-ku–tul-ma-mış-tı.

Cemre ile Murat

Murat okula gidecekti Cemre gidemezdi. Çünkü o, yün saçlı bezden bebeklere alt bezi bağlayan bir eksik etekti. Çünkü o, evde anasının dizinin dibinde kasnak tutan bir mahluk, Adem’in bir kaburgacığından lütfedilip yaratılmış bir Havva idi.

Neden?

Bir yara kapanmadan ne kadar yaşanabilir? Kendini kanatmadan nasıl durabilir bıçak? Kıyamam sana dediklerin neden kıyar hep sana? Göz görmeyince gönül katlanır mı? Kanadı kırılan insan yine kanatlanır mı? Bugüne bakıp bakıp maziye atlanır mı?

Su ve Ateş

“Su ve ateş, hava ve toprak gibi bulut ve kar da ayrı durmalıydı. Tıpkı erkek ve kadın gibi.” diye düşünüyordu Derviş. Ama bir ateş, hele bir Cemre düştü ki o Derviş’in yüreğine, nasıl için için yandı, nasıl için için kavruldu da kül olmadan önce nasıl deliye divaneye döndü kimseler bilemedi.

Bir Bahar Akşamı

Demir, Cemre ile bir bahar akşamı çarpıştı. Sevinçli bir telaş içinde olabilirdi Cemre ama değildi, yalnızdı. Korkudan ve heyecandan genç adamı tekmeledi, tırmaladı, ısırdı. Derinden bakınca birbirlerinin gözlerine, Cemre’nin alevi Demir’i eritti, yaktı. Cemre’nin dayısı Orhan otuz yıl bir saat önce kendisini terk eden kadını hiç ummadığı bir Güneyşehir’de bulduğunda sormadan edemedi: daha önceleri nerelerdeydi?

Hoca Nasrettin, Kırşehir'de kadılık ediyormuş. Bir Ramazan günü, bir adam, komşusunu sille tokat mahkemeye getirmiş ve: "Bu adam oruç yedi, cezasını ver!" demiş.

Hoca düşünmüş ve oruç yiyen cezalandırmaya lüzum görmemiş. Şikayet edene dönerek: "Sen hakkın olmadığı halde bu adamı dövdün. Bunun için seni bir ay hapse mahkum ediyorum" demiş.

Adam şaşırmış ve şunu sormuş: "Peki, ben cezamı çekeyim, lakin bu adama neden ceza vermedin?"

Hoca ona şöyle demiş: "Evladım! ben Kırşehir kadısıyım, ahiret kadısı değilim. Buranın nizamını bozduğun için seni hapse atıyorum. Halbuki dövdüğün adam din kaidesine uymadı. Onun cezasını da öbür dünyada Allah verecektir!"

Paylaş

Yorum bırakın Cevabı iptal et