23 Eylül 2024’te, Meryl Streep, Birleşmiş Milletler’de Afganistan’daki kadın hakları üzerine yapılan toplantıda bir konuşma yaptı. Şöyle dedi:
“Afganistan’daki kadınlar 1919 yılında oy kullanma hakkını kazanmıştı. Bu kültür ve bu toplumun alt üst edilme şekli, dünyanın geri kalanı için bir uyarı niteliğinde. (…) Bugün Kabil’de, bir dişi kedinin bile bir kadından daha fazla özgürlüğü var. Bir kedi, kapısının önündeki basamakta oturup yüzüne vuran güneşi hissedebilir. Bir sincabı parka kadar kovalayabilir. Bugün Afganistan’da bir sincabın, bir kız çocuğundan daha fazla hakkı var çünkü Taliban, kadınlar ve kız çocukları için halk parklarını kapattı. Bir kuş şarkı söyleyebilir ama bir kız söyleyemez ve bir kadın kamusal alanda konuşamaz. Bu olağanüstü bir durum. Bu, doğa yasasının baskı altına alınmasıdır. Taliban, kadınları ve kızları eğitim, iş, hareket özgürlüğü ve ifade özgürlüğünden mahrum ederek, nüfusun yarısını fiilen hapse atmış durumda. Dünyadaki Sünni topluluğa kendi kadınları ve kızlarına eziyet eden ve kendine Sünni diyen Taliban’a müdahale etme konusunda özel bir sorumluluk yüklendiğine inanıyorum. Uluslar bir bütün olarak bir araya gelirlerse Afganistan’da bir değişiklik yaratabileceğini, nüfusun yarısının boğulmasına dur denebileceğini düşünüyorum. Şimdi “Barışın Keskin Ucu” adlı belgesel filmin kısa bir versiyonunu izleyeceğiz. Bu filmin yönetmeni Roya Sadat ve yapımcısı Leslie Thomas’tır. Film, Taliban ile 2020 barış görüşmeleri sırasında yüz yüze oturabilme cesareti gösteren dört Afgan kadın liderin inanılmaz cesaretine ve yorulmak bilmeyen kararlılıklarına kısa bir bakış sunuyor. Bu olağanüstü kadınlarla birlikte burada olma ayrıcalığına sahip olmak hayatımın en büyük onurlarından biridir. Onlar bize cesaret veriyor ve hatırlatıyorlar ki, bir köktendincinin geleceğe dair çarpık korkuları, bir uygarlığı içten içe alt üst edebilir.”
Meryl Streep’in şahsiyetinde Afgan kadınları ve tüm dünya kadınlarına cevabımdır:
Eğer bugün biz, kadınlar, Türkiye’de bir dişi kediyle aynı özgürlüğe sahipsek, bunu Laikliğe borçluyuz. Türk Anayasası’nın 2. maddesi şöyle der: Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, millî dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan, demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devletidir.
Türk kadınlarına seçme ve seçilme hakkı, dünyadaki birçok ülkeden daha önce, 5 Aralık 1934’te verilmiştir. Eğer biz, kadınlar, Türkiye’de erkekler gibi eşit şekilde eğitim alabiliyorsak, bunu Laikliğe ve ‘Tevhid-i Tedrisat Kanunu’na borçluyuz. Erkekler gibi biz de eşit haklarla ilkokul, ortaokul, lise ve üniversiteye gidebiliyoruz. Eğer Afgan kadınları için Sünni Müslüman topluluğundan yardım istemeyi düşünüyorsanız, sadece uzaktan izlemekle kalacaklarını bilmeniz gerekmektedir. Sünni erkeklerin, sadece kadın hakları için değil, insan hakları ihlalleri için Afganistan’a müdahale etmesini beklemek, en hafif tabirle saflıktır.
Müdahale etmesi gereken güç, insan hakları örgütleri ve kadın hakları için mücadele eden tüm sivil toplum kuruluşlarıdır.
Biz de eğer Laik bir anayasa ile yönetilmeseydik, okula gidemezdik. Dünya, sadece kendi refahını düşünen erkekler tarafından yönetiliyor. Thatcher’ın dediği gibi: “Bir şeyin söylenmesini istiyorsanız bir erkeğe, bir şeyin yapılmasını istiyorsanız bir kadına söyleyin.”
Biz kadınlar, kendi haklarımızı savunmalı, sahip olduğumuz hakları korumalı ve dünyanın neresinde yaşarlarsa yaşasınlar baskı altında tutulan kadınlar için adalet aramalıyız.
B A L I K H A F I Z A / My Invented Memory 
En büyük tek eksiklik ( kendini İLM ile donatıp ! Aşabilmek ! ) ilm , irfan sahibi olabilmek ! Ben merkezli , çıkarcı ve menfeaatçı olmamak….